ยุค 90 สมัยที่การขอติดโทรศัพท์บ้านราคาแพงแถมต้องรอคิวนาน (หากไม่มีคู่สายในโซนนั้น) โทรศัพท์ตู้สาธารณะจึงกลายเป็นที่พึ่งในการติดต่อสื่อสาร ทั้งติดต่อธุระการงานและธุระหัวใจ โดยเฉพาะหนุ่มๆ ที่ความรักกำลังผลิบาน อยากจะโทรไปหาสาวที่ปลายทางมีโทรศัพท์บ้าน ต้องเตรียมแลกเหรียญไว้เพื่อโทรหา ใช้ช่วงเวลาค่ำที่ปลอดคนจะได้คุยกันยาวๆ ไม่ต้องมีใครมาต่อคิวให้เสียอารมณ์ (แต่ก็ยังอาจจะเจอหนุ่มที่จะจีบสาวเหมือนกัน และต้องรบกันยุงหนักหน่อย)
เรื่องเล่าจากยุคตู้สาธารณะ ว่ากันว่ามีหลายเทคนิคที่ทำให้โทรคุยได้ยาวๆ แม้มีเงินจำกัด เช่น ตู้โทรศัพท์สีเงินรุ่นปุ่มกดเป็นวงกลม จะมีช่องโหว่ที่สามารถจะเอาเหรียญที่โทรไปแล้วคืนมาได้ทั้งหมดเพื่อเริ่มต้นโทรใหม่
วิธีการคือหยอดเหรียญโทรคุยไปตามปกติ จนก่อนเหรียญจะหมดให้เก็บเหรียญบาทสุดท้ายไว้ แล้วให้ฝ่ายสาวปลายทางวางสาย ส่วนหนุ่มต้นทางให้หยอดเหรียญบาทสุดท้ายลงไป จากนั้นแทนที่จะวางหู ให้เอามือค่อยๆ โยกที่พักหูฟังเป็นจังหวะไปเรื่อยๆ ถึงตอนนี้ตัวเลขหน้าจอจาก 1 บาทสุดท้าย จะเปลี่ยนเป็นจุดสีดำ ให้โยกต่อไปให้ถูกจังหวะเหรียญที่หยอดไปจะคืนมาทั้งหมด แต่หาเสียจังหวะกลางทางอาจจะได้คืนแต่ไม่ทั้งหมดเช่น หยอดไป 20 บาท ตอนโยกหูถ้าเสียจังหวะกลางทางได้คืนมา 10 บาทแล้ว ระบบอาจจะตัดไปเลย
อีกสูตรที่บอกต่อๆ กันคือ ให้กด 1234 ก่อนจะกดเบอร์โทรจะทำให้คุยได้นานกว่าปกติ จริงๆ แล้วอันนี้ไม่ใช่ทริกในการโกง แต่คือบริการการเสริมโทรภายในประเทศ Y-tel 1234 ของ TOT ที่ทำให้โทรได้ถูกกว่า แต่สัญญาณในระยะแรกๆ ของบิรการ เล่ากันว่าจะไม่ค่อยชัดเท่าไร
ยุคต่อมา มีการนำตู้โทรศัพท์แบบใช้บัตรมาให้บริการ ผู้ใช้จะต้องไปซื้อบัตรตามราคามาโทรออก และมูลค่าจะถูกหักไปเรื่อยๆ จนครบ ว่ากันว่าอีกเช่นกันว่ามีคนเจ้าเล่ห์ลองใช้ ลิควิดเปเปอร์มาป้ายแล้วถูให้เรียบไปเสียบกับบางตู้ยังใช้ได้อีก
ทันยุคตู้แบบไหน เคยใช้วิธีแบบไหนบ้าง มาเล่าให้ FEED และเพื่อนๆ ฟังหน่อยนะ
